Rocznica Powstania Warszawskiego przypomniała mi o mającej już 6 lat płycie płockiej formacji Lao Che. Wówczas, po premierze, zrobiła na mnie ona piorunujące wrażenie. Obecnie, przesłuchawszy ją ponownie, stwierdzam z całą odpowiedzialnością, że gdybym miał wybrać najlepszą płytę nagraną w tym kraju, to byłoby to właśnie "Powstanie Warszawskie" (o włos przegrałby Kaczmarski i spółka z "Wojną Postu z karnawałem", dalej pewnie byłyby "Psy 2" Lorenca, "Sen o dolinie" Budki, kto wie co jeszcze...). Paradoksalnie nie byłem i nie jestem targetem grania w stylistyce punkowej, ale też Lao Che nie jest kapelą punkową. Zespół raczej korzysta z tej stylistyki instrumentalnie - o tyle, o ile sprawdza się w kontekście Powstania jako nośnik gniewu, buntu, protestu. Ten wykop łączy się płynnie z fragmentami przedwojennych piosenek, powstańczych wierszy, i twórczości całkiem współczesnej (m. in. zespołu Chłopcy z Placu Broni). Spowijają to wszystko kompozycje o
